Naast de website van Traces of War besteedt nu ook het Verzetsmuseum online aandacht aan de tragedie van 20 april 1942. Volg deze link om te lezen wat zij erover zeggen.

Op 25 april 2019 werd het laatste boek van SEOC voorzitter Makdoembaks besproken in de Surinaamse krant De Ware Tijd, inclusief een interview met de auteur.
Lees hier het online artikel of klik op de foto voor het stuk uit de krant.

Van de afglopen 20 april gehouden Aprilmoorden herdenking staan vanaf vandaag vijf video’s online. u kunt deze bekijken via onze videopagina.

Het gaat om beelden van het Hymno Nacional van Curaçao dat aan het begin gezongen werd, en vervolgens om de toespraken van Pacheco Domaccasé, Sing Pong Lee (zoon van Wei Lee, een in 1942 geïnterneerde Chinese arbeider in het kamp Suffisant) en de ministers van BPD en OWCS, respectievelijk drs. ing. Armin Konket en mw. drs. Marilyn Alcalá-Wallé.

Al deze toespraken werden gehouden in het Papiaments.

SEOC voorzitter Nizaar Makdoembaks heeft sinds dit voorjaar een nieuwe publicatie op zijn naam staan. Het boek is toegevoegd aan de categorie ‘Oost-Indië’ op onze Publicaties pagina en draagt de titel ‘Foute dokters en de tabaksindustrie van Sumatra; (K)NMG en de tientallen miljoenen overzee‘. Het betreft een diepgravend onderzoek naar de rol die artsen speelden bij de onderdrukking en mishandeling van contractarbeiders onder het Nederlandse koloniale regime in Oost-Indië. De gruwelen die zich daar afspeelden werden mogelijk gemaakt door de wetgeving, die puur in dienst stond van de werkgevers – de (tabaks-) planters.

Maar juist de eerste ooggetuigen van de misstanden, de artsen die over de gezondheid van de contractarbeiders moesten waken, deden niet of nauwelijks iets voor het welzijn van hun patiënten. Zij bevonden zich dan ook in een lastige positie, aangezien de meesten door overheid of planter betaald werden en dus een verregaande afhankelijkheidsrelatie hadden. Een koepelorganisatie als de (K)NMG had die klokkenluidersrol mooi op zich kunnen nemen, zeker gezien haar statuten waarin de Nederlandse koloniën expliciet vermeld stonden als aandachtsgebied. Maar de (K)NMG deed niets in die richting en liet daarmee niet alleen de contractarbeiders vallen, maar ook de artsen in Oost-Indië die hun patiëntenzorg wel hoog in het vaandel hadden staan.